Tot aan mijn lippen sta ik in het water. Een gevaarlijk spelletje, maar als vierjarige heb je geen idee. De zon schijnt hard. Zelfs de Portugese mussen hebben beschutting gezocht. De geur van zonnebrandlotion wordt verspreid door de schaars geklede dames en heren, die elkaar insmeren naast het schitterende zwembad. Rustig tippel ik op mijn tenen verder, mijn hoofd bedekt met een wit-rood gestreepte badmuts. Dan voel ik opeens geen bodem meer en het enige wat daarna nog boven de waterspiegel uitsteekt, zijn de wit rode strepen van de badmuts.
Na wat aanvoelt als een eeuwigheid, kom ik zelf weer boven. Mijn vader staat naast me die ondanks zijn koudwatervrees toch het zwembad is in gesprongen. Hij lacht naar me. Ik huil naar hem.
Zo schijnt het volgens mijn familie gegaan te zijn, want ik weet er zelf niets meer van. Hoe dan ook, zwemmen is nooit echt leuk geworden. Ik probeerde altijd onder mijn zwemlessen uit te komen en het duurde jaren voordat ik in het midden van het zwembad naar de andere kant durfde te zwemmen. Ergens heb ik nooit de associatie met die strijd tussen leven en dood echt los gelaten.
Begin mei ging ik voor een surfcoaching trip naar Frankrijk. Om optimaal te kunnen genieten van zeven dagen achter elkaar surfen, was een goeie conditie wel handig. En wat was volgens de surfcoach de beste manier om (peddel)conditie op te bouwen? Zwemmen. Motherf*cker!
Op zes hoog bewonder ik de met zonnelicht beladen kantoorgebouwen van Utrecht. Bart, mijn coach en medium, legt me in deze sessie uit hoe we de verbinding met onze inner spirit, ons onderbewustzijn, verliezen als we ons identificeren met onze gedachten, onze emoties of ons lichaam. Zeg maar in een notendop: ‘De kracht van het NU‘ 3.0. Ik luister maar half, in beslag genomen door mijn zwemtraining.
Een paar dagen eerder fiets ik met geduchte tegenzin naar het lokale chloorbad. Al snel realiseer ik me dat borstcrawl zonder zwembril echt super irritant is. Prima, dan maar met open ogen onderwater. De theorie van borstcrawl vrij eenvoudig: kop opzij, een hap lucht, rustig twee slagen uitademen, herhalen. De praktijk bij mij is: kop opzij, mijn rechteroor vol laten lopen met water, een hap lucht nemen met een portie chloorwater, spartelend bovenkomen, het water uit mijn longen hoesten, goed het chloor in mijn al prikkende ogen wrijven voor extra lang effect, als een idioot met mijn hoofd opzij swingen om het water uit mijn oor te krijgen, herhalen.
De volgende dagen sleep ik me totaal leeggelopen door de dag. Donderdag fiets ik ‘s avonds om kwart voor negen met minstens net zoveel tegenzin én mijn zwembril opnieuw naar het bad van de hel. De dagen erna loop ik weer als een zombie rond, terwijl ik mijn gezin de stuipen op het lijf jaag door op volstrekt willekeurige momenten “zwemmen is echt super gezond voor je” te roepen.
Ik onderbreek Bart’s verhaal en vertel hem over mijn zwemavonturen. Bart haalt een geplastificeerd A4tje tevoorschijn en een metalen staafje o.i.d.
“Wat is dat dan?”, zeg ik.
“Dit, is een pendel”, zegt Bart. “We gaan eens even kijken of er nog emoties vastzitten aan die vroegere gebeurtenissen. En welke emotie dat dan is.”
Op het A4tje staan in een halve cirkel de emoties op een rij, van blijdschap en verrassing tot verdriet en angst. Hij houdt het pendulum boven de A4 en laat die vervolgens heen en weer slingeren.
“Ik maak nu contact met jouw onderbewuste, je hogere zelf, je inner spirit en vraag of er nog een emotie in de weg zit en zo ja welke”, zegt Bart. “Via de pendel geeft jouw onderbewustzijn antwoord door boven de betreffende emotie te zwiepen.”
Ik kijk naar het pendulum dat ‘angst’ aanwijst. Terwijl ik de mogelijkheid nog overweeg dat Bart gewoon zelf een emotie uitkiest, is hij al bij de volgende stap.
“Nu vraag ik de engelen, het goddelijke in het universum om die angst van die vroegere ervaring weg te halen bij je.” Het pendulum beweegt weer. Na een paar minuten is Bart klaar. “En? Merk je iets?”
“Nee, niet echt”, beken ik. Het enige waar ik me bewust van ben, is dat ik hevig moet plassen en vraag hem netjes waar het toilet is.
Geloof het of niet, de volgende avond fiets ik enigszins opgewekt richting het zwembad. Ok, ik overdrijf. Niet opgewekt, maar wel zonder enige tegenzin. Ook met de zwembril red ik het nog niet om achter elkaar 200 meter borstcrawl te zwemmen. Maar ik weet wel de 50 meter sprint op 55 seconden te klokken. Handig als nulmeting om hopelijk over een paar weken wat vooruitgang te zien.
Als ik trots het chloorwater van me afdroog, komt de volgende gedachte voorbij: “Identificeer ik me met mijn zwemuitdaging, of als iemand die bang is om te verdrinken, als iemand die bang is om dood te gaan? En hoe staat deze vereenzelviging me dan in de weg om contact te maken met mijn inner spirit? Dat heeft Bart toch helemaal nog niet uitgelegd!? Of was dat toen ik afdwaalde naar mijn zwemtraining…?
Over Dirk:
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor Bart’s Praktijk over zijn zoektocht naar zijn innerlijke spirit. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD zet hij geregeld de boel op stelten. Eerder was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem regelmatig tegen in de branding bij Scheveningen.
