Faalangst? Heb vertrouwen dat het al goed is
Ik ben zojuist door mijn stoel gezakt. Met de laptop op schoot zat ik in de tuin te brainstormen over deze blog. Met mijn 65 kg zal het aan mijn gewicht niet liggen, maar eerlijk is eerlijk, de tuinstoelen zijn ook al wel een aantal jaren in gebruik. Het is ook niet de eerste tuinstoel waar ik doorheen ben gegaan, aangezien ik de stoelen het meest gebruik. Desondanks schiet mijn hartslag omhoog als ik opeens weer een vrije val maak, ook al is die maar van een paar decimeter.
“Wat probeert het universum je duidelijk te maken?”, zou Bart vragen. Mijn eerste reactie zal waarschijnlijk dezelfde zijn als die van jou: je moet nieuwe tuinstoelen kopen! De stoelen staan al een tijdje op mijn to-do lijstje. Ergens onderaan, wachtend als bij een vergeten bushalte waar de bus niet meer langs komt. Bij die vergeten bushalte staan ook wat andere zaken die ik ‘tijdelijk’ geparkeerd heb.
Zo staan daar achteraan, al een tijdje leunend in de schaduw van het bushokje, de eerste paar hoofdstukken van mijn roman. En iets daarvoor hangt het Lead the way band T-shirt te wachten tot die op de website mag. Op het bankje in de andere hoek steekt de videoclip voor mijn bands nieuwe single een sigaret op en in het midden van het bushokje staat een deel van mijn sales taken als zzp’er te verstoffen.
Ik vraag in mijn sessie met Bart hoe ik het beste mijn dienstregeling van de bus kan aanpassen, zodat de bus vaker bij die halte komt.
“Er kan een stukje angst achterliggen”, zegt Bart. “Angst om fouten te maken bijvoorbeeld. Het kan ook een stukje tijdsmanagement en energiemanagement zijn, je kan maar zoveel op een dag doen tenslotte. Het kan ook te maken hebben met loslaten.”
Ik kijk hem niet begrijpend aan. “Loslaten?”
“Als jij van plan bent om een boek te schrijven, dan kan die droom je heel veel plezier en energie geven. Maar wanneer je gehecht raakt aan die droom, is het soms lastig om er daadwerkelijk aan te beginnen. Want als je die droom verwezenlijkt, is die droom weg.”
“Mmm….” Ik probeer te voelen in hoeverre dit voor mij op gaat.
“Aan de andere kant, zolang je niet begint, kan je ook niet falen.”
Faalangst vind ik eigenlijk iets voor losers. “Nou ik denk niet dat ik faalangst heb hoor. Een dag geen fouten gemaakt, is een dag niet geleerd, zeg ik altijd”.
Bart kijkt me rustig aan. Hij heeft een blik in zijn ogen van ‘wie zit je nou hier eigenlijk voor de gek te houden?”
“Ok. Stel dat ik faalangst heb”, zeg ik, “hoe kom ik er dan vanaf?”
“Angst om fouten te maken, gaat ook vaak over de ander”, vertelt Bart. Angst om het niet goed te doen in de ogen van je ouders of je partner of je vrienden. Dan ben je dus volledig op de ander gericht. Maar wat wil jij precies? Wat is jouw plan, wat is jouw norm?”
“Eh…ok”, zeg ik. Dat klinkt logisch, maar veel van mijn uitgestelde zaken doe ik volgens mij voor mezelf.
“Faalangst gaat eigenlijk altijd over de toekomst”, zegt Bart.
“Maar het is toch goed om in het nu te plannen voor de toekomst?”, zeg ik.
“Jazeker, maar wat er in de toekomst gebeurt, dat weet je niet”, zegt Bart.
Ik schiet in de lach.
Bart gaat gewoon verder. “Het verleden is voorbij en de toekomst is er nog niet. Maar prima als je nu plant voor de toekomst.”
Ik moet echt hard lachen nu. Zijn het zenuwen, vind ik het onzin of raken Bart zijn opmerkingen misschien toch een gevoelige snaar?
Ik droog mijn lachtranen. “Dus samenvattend”, probeer ik weer, “ik moet gewoon meer in het nu zijn?”
Bart knikt. “In het nu maak je geen fouten”.
Ik barst weer in lachen uit. “Dat weet ik nog zo net niet”.
“Maak jij nu fouten?” zegt Bart met een strak gezicht.
“Nu niet, maar volgende keer in het nu misschien wel.”
“Volgende keer is toekomst hè?”, zegt Bart. “En de toekomst is een illusie.”
“De toekomst is een illusie”, zeg ik met een grote glimlach.
“Het is er nog niet”, zegt Bart. “Heb vertrouwen dat het al goed is. Niet straks of morgen, maar nu.”
Thuis ga ik in de laatste onbeschadigde tuinstoel zitten. ik realiseer me dat ik me inderdaad veel bezig hou met de toekomst. Met het voorkomen dat dingen fout gaan, door continu te streven om iets af te ronden. Mijn bed uit om 7:30 uur, anders krijg ik die specifieke hoeveelheid werk niet af. Even tijdens de lunch doorwerken, anders haal ik die specifieke deadline niet. Het avondeten klaar hebben staan om 18:00 uur, anders haalt mijn prinses op het zwarte paard haar sporten niet. Maar, als ik niet zo te werk ga, dan loopt alles in toch in de soep? Vertrouw dat het al goed is, zei Bart. Hoe dan?
Op dat moment zak ik door de laatste tuinstoel. Dat moment van gewichtloosheid, ook al is het slechts een fractie van een seconde, dat gevoel brengt me terug in het hier en nu. Als ik iets zou geloven van een universum dat me iets probeert duidelijk te maken, dan zou ik die boodschap kiezen. “Blijf in het hier en nu!”
Over Dirk:
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor Bart’s Praktijk over zijn zoektocht naar zijn innerlijke spirit. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD zet hij geregeld de boel op stelten. Eerder was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem regelmatig tegen in de branding bij Scheveningen.